Cie chod Damaru (Dharu) 211

Ma kształt klepsydry. Powstaje z dwóch drewnianych półkulistych komór lub ściętych czaszek ludzkich, najczęściej dziecięcych, połączonych szczytami i obustronnie obciągniętych kozią skórą, z rączka umocowaną w przewężeniu. Bębenki tybetańskie wzbogacone są długimi ozdobnymi szarfami z wyhaftowanymi lub nadrukowanymi buddyjskimi symbolami. Zaczepione są one w przegrodzie bębna i zwykle mają 20-50 cm długości. W przewężeniu umocowane są także – na sznurkach lub rzemieniach – dwie kuleczki, które przy naprzemiennym obracaniu bębna raz w jedną, raz w drugą stronę uderzają o membrany, wydając rytmiczny dźwięk. Średnica tego niezwykłego instrumentu osiąga kilkanaście centymetrów, gra się na nim jedną – najczęściej prawą – ręką. W mitologii indyjskiej już sam kształt damaru (dwa trójkąty w przekroju – jest przepełniony znaczeniem: górna część symbolizuje męską aktywność prokreacyjną – lingam, a dolna – żeńską yoni. Symbolicznie kreacja świata następuje, gdy lingam i yoni spotykają się w środkowej, przewężonej części bębenka, a destrukcja – gdy się od siebie oddalają.

W tradycji buddyjskiej damaru symbolizuje zasadę męską i żeńską, jej jedność i wzajemne uzupełnianie się; oznacza również zjednoczenie absolutnej i relatywnej bodhiczitty – nieograniczone współczucie na wszystkich poziomach. Jest atrybutem wielu form medytacyjnych naszej linii. Można je zobaczyć w rękach Korlo Demczoga w zjednoczeniu z Dordże Pamo oraz u siedmiu dakiń, które dźwiękiem budzą wszystkie istoty ze snu niewiedzy w guru jodze VIII Karmapy. Niektóre formy Mahakali są wyposażone w kościane damaru, zwykle trzymane w prawej ręce; jest on też nieodłącznym atrybutem Kalaczakry – Koła Czasu. Istnieją również inne rzadkie jego odmiany – udaku, hurduk i idakka – które wystepują na licznych zachowanych jaskiniowych malowidłach ściennych. Inną odmianą damaru jest dhad, na którym gra się palcami, bardzo popularny w Indiach, w tradycji Sikhów.

Rozmiar: Śr. 10 cm
Szer. 6,5cm